Een nieuwe week in Kpando

De 2e week is alweer voorbij gevlogen. Eigenlijk heb ik niet heel veel besef van tijd en de dagen en moet ik regelmatig op mijn telefoon kijken welke dag het is. Maar, op tijd wakker worden is nog steeds geen probleem met alle duiven op het dak. Over het algemeen start ik mijn dag rond 8.30 uur en werk ik tot ongeveer 12.00 uur. Dan word ik verwacht voor de lunch ‘Ad Mary’s. Een uurtje pauze om te eten en af en toe mijn taak te vervullen voor de afwas en dan ga ik alweer terug. Meestal ben ik dan rond 17.45 uur klaar met werken en ga weer terug naar de compound. Tot ongeveer 15.00 uur ben ik veel achter de computer bezig en daarna help ik de kinderen met hun huiswerk en ondersteun ik bij de naschoolse activiteiten.

Voor degene die het leuk vindt, bij deze wat informatie over het kindertehuis. Het kindertehuis is 27 mei 2007 opgericht door Joy Hardt (een Americaanse volunteer) en Edem Richard Adjordor (Ghanese inwoner). De gedachtegang was om HIV/aids positieve kinderen een thuis te geven, aangezien dit hier een taboe is. (Slechte omschrijving maar ik weet hier momenteel alleen een Engels woord voor..). Op dit moment wonen er 26 kinderen in HardtHaven. De jongste is ongeveer 1,5 jaar en de oudste begin 20. Een aantal van hen zijn HIV/Aids positief, anderen worden opgevangen vanwege een achterstand, verlies van ouders of ouders die niet in staat zijn om voor hen te zorgen. Voor meer informatie verwijs ik vooral door naar de (vernieuwde) website van HardtHaven. Volgens mij is deze op dit moment nog niet online, aangezien we vorige week nog een keer een check hebben gedaan of alles op de juiste wijze is verwoord en volgens alle wensen wordt weergegeven.

Ondertussen leer ik de kinderen steeds wat beter kennen. Na 6 dagen kan ik zeggen dat ik van bijna iedereen de naam weet, oké die namen weet ik wel door alle rapporten die ik lees en herschrijf, maar om de kinderen uit elkaar te houden is dan weer wat anders.

Het leven op de compound bevalt goed. Het was erg wennen met 11 andere vrouwen, maar het is nu wel vanzelfsprekend. Helemaal met onze geweldige takenlijst. *Don’t say a word about this…*. Ach, 5 dagen in de week heb ik een taak en dat valt best mee. Nu weet ik niet precies wat ik welke dag moet doen, alleen dat ik woensdag en zaterdag niets hoef te doen, dat vond ik belangrijker om te onthouden. Gelukkig vallen de taken reuze mee, diner of lunch houdt in dat je de tafel dekt, afruimt en afwast en zorgt dat er water is wat we hiervoor bij ‘Da Mary’ kunnen ophalen. Douche schoonmaken, vegen, toilet schoonmaken (welke gelukkig niet in mijn rijtje staat) of de keuken opruimen en schoonmaken in verband met muizen en ander ongedierte. So far so good zullen we maar zeggen.

Vrijdag ben ik na werktijd, om het maar zo te noemen aangezien het eigenlijk best veel op werk lijkt, met collega’s ergens wat gaan eten. Super gezellig en leuk om hen buiten het werk te ontmoeten.

Zaterdag ochtend ben ik super vroeg, ja om 06.30 uur met de taxi vind ik ondanks dat ik rond 05.00 uur wakker ben nog steeds veel te vroeg, maar goed toen ben ik dus met nog iemand anders naar Wli geweest. Met een gids hebben we de bergen beklommen, zo’n 885 meter omhoog op een van de hoogste bergen in Ghana van waaruit we ook een stukje van Togo hebben gezien. Eenmaal boven moesten we weer een stukje dalen om naar de upper waterfalls te gaan. Hier hebben we gezwommen en kwamen we nog meer mensen tegen die dezelfde route als ons liepen. Met z’n allen zijn we vervolgens weer afgedaald naar de lower waterfalls. Super gaaf om dit te zien. Als het lukt zal ik een filmpje en wat foto’s uploaden zodat jullie kunnen meegenieten. Hoewel een klein beetje meegenieten is het eigenlijk want het was zo ontzettend gaaf om daarboven op de mountain te staan, een stukje van Togo te zien en een ontzettend mooie natuur om je heen te hebben dat ik het eigenlijk niet kan uitleggen en dit echt niet in een paar woorden of zinnen of zelfs een heel verhaal kan beschrijven. In elk geval, de terugweg was minstens zo zwaar als de heenweg. Omdat het niet een vaste route naar beneden is moet je soms zitten en je aan allemaal takken vasthouden om niet te vallen. Na zo’n 10 minuten begonnen mijn benen dan ook ontzettend te trillen en was het voornamelijk oppassen om niet te vallen. Maar, ik heb het overleefd met wat extra blaren als aandenken. Overigens heb ik in mijn hele leven nog nooit zo erg gezweet. Na het zwemmen heb ik een ander shirtje aangedaan aangezien de 1e helemaal nat was van het zweet, maar de 2e was na verloop van tijd ook zeiknat van het zweten, ow en dan mag ik nog van geluk spreken dat de gids zo aardig was om mijn tas te dragen :-). Mocht je ooit echt willen sporten dan moet dit het zijn. Zelfs de inside bootcamp of steps les bij de sportschool was nog niet half zo erg als dit, nou ja qua fysieke uitdaging dan, want de hoop om voor lange tijd geen spierpijn te hebben is nu wel vergaan. Ik ga als een idioot van een klein trapje af. Het is maar goed dat er geen filmpje is gemaakt hoe ik in m’n bed kom:-). Eenmaal bij de lower waterfalls was het de bedoeling dat we daar in een tent, ja je leest het goed: een tent, zouden overnachten in de bush, maar vanwege de regen hebben we toch maar besloten om naar een guesthouse te gaan. Dit besloten we superlaat, dus degene die het had geregeld was niet heel erg blij met ons (zeer begrijpelijk) en moesten we door een donker bos weer terug wandelen. Wel geteld over 9(!) bruggen. Oke, mijn bruggenfobie gaat hierdoor echt niet over, maar ja ik had weinig keus dus heb ik het maar gedaan. Let me know als jullie naar Ghana willen om daar te hiken, dit guesthouse is een aanrader! Na een gezellige avond met de mensen die we al eerder hadden ontmoet heb ik heerlijk geslapen en werd ik een keer wakker zonder duivengetetter.

Zondags zijn we naar een heuse Ghanese Katholieke kerkdienst geweest. Voor alle Christelijke mensen onder ons die weleens ‘kerkshoppen’ de Nederlandse Evangelische kerk is hier serieus niets bij. Het begin was redelijk saai, hoewel volgens mij kwamen wij ongeveer 1,5 uur later aan, maar dat kan hier. In Ewe werd er door 3 verschillende mensen wat gezegd, maar toen de muziek begon ging iedereen los. De collecte wordt voor in de kerk ingezameld, dus de mensen achterin de kerk ‘swingen’ naar voren en iedereen sluit hier dan bij aan. Als er gezongen moet worden staat iedereen ook, zodat je gelijk kunt dansen. Aan het eind van de dienst werd verteld hoeveel geld er is binnen gekomen en wat aan welk doel is besteed en wordt de balans van de kas opgemaakt. Vervolgens worden lokale producten door een opbod in de kerk verkocht. Aangezien we op tijd terug moesten zijn voor lunch zijn we op een gegeven moment toch maar gegaan, maar kwamen we buiten wat meisjes tegen die ons een spelletje gingen uitleggen. Best een leuk spelletje/dans achtig iets, maar ik kan het nu helaas niet meer uitleggen. In elk geval na een heerlijke lunch, Yam Chips with Chicken, zijn we teruggegaan naar Kpando, waar we vervolgens een avondje zonder straatverlichting hebben gezeten voor de 3e keer deze week. Overigens is er tegenwoordig elke avond geen straatverlichting.

Maandag begon het ‘normale’ leven weer. Op het moment van schrijven moet ik bekennen dat ik niet meer weet wat ik precies gedaan heb. Vermoedelijk veel achter de computer gezeten en bezig geweest met voorbereidingen van de anniversary en daarnaast geholpen bij de naschoolse activiteiten. Dinsdag heb ik dat volgens mij ook gedaan en woensdag ben ik mijn dag om 04.30 uur begonnen. Nederlandse tijd is dat 06.30 uur maar alsnog veel te vroeg voor mij. Toch was het een super leerzame dag, waarin ik veel van de kinderen in het tehuis heb gezien en geleerd. Ondertussen heb ik foto’s gemaakt om een dag in HardtHaven vast te leggen. Dat wil zeggen dat ik tot ongeveer 17.30 uur aanwezig ben geweest en iemand anders het daarna van mij heeft overgenomen. Ook heb ik een aantal kinderen naar school gebracht. Het was oké om te kijken, maar het was wel van belang om mij dan voor te stellen aan ‘the headmaster’. Een hele aardige man, die helaas toen ik hem zocht niet aanwezig was waardoor ik huwelijksaanzoek nummer 3 en 4 heb ontvangen. Om deze reden heb ik besloten dat ik vanaf nu spontaan een relatie heb. Gelukkig heeft er nog niemand om een naam gevraagd. De vraag die ik dan wel gelijk krijg is waar mijn vriend woont, nou ja die woont in Nederland en is not amused als ik met iemand uit zou gaan. Niet heel netjes, maar dit is de beste oplossing so far.

Ik vind het nog steeds zo knap om te zien dat alles hier op het hoofd gedragen wordt. Zelfs jonge kinderen hebben dit al in zich, waar er bij mij na 2 seconden hooguit al iets van mijn hoofd valt kunnen zij gewoon blijven zitten. Zo bijzonder is dat. Volgens mij kan ik nog uren door typen, maar ik hou het toch maar weer voor gezien. Dan kan ik in mijn volgende blog nog weer eens wat vertellen :-).

Liefs