De eerste week

Lieve allemaal,

Eindelijk dan een update van mij uit het verre Ghana. Nou ja ver, zo’n 6 uur vliegen en 5325 kilometer verderop zit ik maar. Maar wel in een totaal andere wereld. And I love it :-)

Dat zegt dan wel genoeg, dus einde van dit verhaal dan maar.

Vooruit, ik zal jullie meenemen naar die totaal andere wereld. Eenmaal in het vliegtuig was ik 1 van de weinige blanke mensen. In de rij achter mij en ongeveer 3 daarvoor heb ik geen blank persoon kunnen ontdekken. Degene die ik later wel zag waren Duiters. Enfin, 6 uur vliegen gaat snel voorbij als je films kunt kijken, dus 3 films later was ik in Accra, de hoofdstad van Ghana met een geweldige temperatuur van 29 graden. Eenmaal door de douane, wat ongeveer 1,5 uur duurde en waar mijn visum op 60 dagen is afgestempeld (schijnt een standaardprocedure te zijn, dus ik mag nog een keer naar de immigratiedienst) kon ik eindelijk mijn koffer ophalen, taxi opzoeken (ter geruststelling: er stond iemand op mij te wachten met een briefje waarop mijn naam stond) en naar mijn hostel. Hier was ik zo rond 22.30 uur.

De bedoeling was dat ik de volgende dag verder zou reizen naar Kpando (spreekt uit: Pando), maar er moesten nog wat zaken in de stad geregeld worden, waardoor we een dag later vertrokken.

Het voordeel hiervan is wel dat ik al een groot deel van Accra heb gezien en al aardig wat geleerd heb.

Het kindertehuis is voor het eerst een adoptieprocedure gestart met 3 koppels. 1 Van hen ontmoette ik de eerste dag in Accra, want zij zou ’s avonds weer naar de U.S.A. vliegen. Het schijnt dat de regels van adoptie een tijdje geleden erg zijn aangescherpt, waardoor het erg lang wachten is op de laatste handtekening. Erg frustrerend allemaal, omdat verder alles in orde is.

In het hostel waar ik verbleef was een aardige manager van wie ik een aantal wijze lessen heb geleerd. Voor ons vrouwen is het belangrijk een wat oudere man te zoeken, deze kan je namelijk altijd beschermen. Daarnaast schijnen koosnaampjes erg goed te zijn in een relatie en moest je niet te voorspelbaar zijn, maar vaak spontaan een kus, knuffel of iets leuks voor je geliefde doen. Ook vertelde zij mij dat mijn grote liefde al ergens is, volgens haar zou ik hem al kennen en hoef ik mij dus niets aan te trekken van wat anderen hierover tegen mij zeggen.

Goed, 2 huwelijksaanzoeken, vele verzoeken voor mijn telefoonnummer (ik beken dat ik best blij was dat ik nog geen Ghanees nummer had...), en een uitnodiging om het weekend al wat te ondernemen met iemand kon mijn avontuur dan eindelijk starten en ging ik donderdag naar Kpando.

Voordat ik vertrok was de dag al aardig gevorderd. En begin ik alvast te wennen aan het wachten. Ik kan enigszins begrijpen dat 5 minuten wachten op mij best lang is voor Europese begrippen, maar geloof mij hier wacht je rustig 30 tot 60 minuten. Er is genoeg te zien in de tussen tijd dus vervelen doe ik niet. Na een reis van ongeveer 3,5 uur (gemiddelde snelheid is niet te berekenen aangezien de snelheidsmeter kapot is) ben ik eindelijk aangekomen op mijn bestemming. De compound van de familie, waar ik de komende 3 maand zal verblijven. Ik zou deze eerste avond een introductie krijgen, maar deze is er helaas niet gekomen. Ook op het moment van schrijven heb ik deze nog steeds niet gehad. Nou ja, 5 minuten de volgende dag en daarna werd ik eindelijk naar het kindertehuis gebracht. Hier kreeg ik gelijk super veel informatie, eerst over United en later over het kindertehuis inclusief een rondleiding. In het kindertehuis verblijven momenteel 26 kinderen. Vrijdagmiddag ben ik begonnen met het lezen van de ‘social reports’ en toen de kinderen terugkwamen van school heb ik tijd met hen doorgebracht. De komende 3 maanden zal ik mij voornamelijk bezighouden met de naschoolse activiteiten en de lijst met overige werkzaamheden.

Vrijdagavond startte hier een begrafenis, nou ja aan de overkant van de weg maar de muziek is goed te horen bij ons. Een begrafenis start hier op vrijdag en duurt tot zondagnacht. Dit is gewoon non-stop muziek, feesten, eten en drinken met elkaar en vooral zingen wat doorgaans een beetje (lees ontzettend) vals is... De kleding van alle genodigden is dan rood en zwart. Bij ‘royal families’ wordt alleen rode kleding gedragen en bij ouderen en kinderen wit. Vanwege de armoede duurt het vaak een tijdje voor er genoeg geld is voor de begrafenis en tot die tijd wordt het lichaam in het mortuarium bewaard. Met wat rijkere families is er dus vrij snel een begrafenis hoewel het ook wel een aantal maanden tot een jaar kan duren voor dit geld bij elkaar is verzameld en er dan pas een echte begrafenis plaats vindt. Op het moment dat een begrafenis dan ‘start’ wordt het lichaam met veel muziek naar het familiehuis begeleid. En ja, dat maakte ik dus vrijdagavond al gelijk mee. Erg indrukwekkend om te zien. Slapen is er het weekend niet echt van gekomen door de muziek en alle feestende mensen die halverwege de nacht besloten om de tenten ergens anders naar toe te verhuizen.

Over het algemeen ben ik hier zo rond een uur of 5/6 wakker. Enerzijds door de warmte, maar ook door de duiven die hier tussen het dak zitten en hun dag dan begint wat een verschrikkelijke herrie geeft. Volgens mij poepen de duiven in het hoekje boven mijn stapelbed (en ja, ik slaap bovenin en heb tot nu toe nog geen trapje, dus het is een hele work-out om in en uit bed te komen) ik hoor geregeld wat vallen daar en vervolgens pootjes die weer weggaan van het plaats delict.

Ik heb even goed gecheckt, maar heb tot nu toe nergens kieren kunnen ontdekken dus ik slaap er niet slechter door.

Zaterdag ben ik in met 4 studenten van de VU (Amsterdam) naar een weaving centre geweest, gezellig met z’n vijven een taxi delen. Hier zagen we hoe het weefproces van bijvoorbeeld portemonnees en sjaals eruitziet. Erg leuk om te zien en een uitleg te krijgen over de verschillende patronen en kleuren en waar dit allemaal voor staat. Daarna zijn we met elkaar naar Monkey Sanctuary geweest. Een klein stukje wandelen en je staat echt tussen de apen die je bananen kan geven. Als je de bananen goed hoog vast houdt klimmen/springen de apen zelf op je arm om de banaan te pakken.

Douchen gaat op de compound met een beetje geluk via stromend water. Momenteel deel ik de douche met 7 andere meiden wat doorgaans betekent douchen met een emmertje. Toilet spoel je hier ook door met een emmertje water, dus voor je gaat douchen of naar toilet gaat check je eerst hoeveel water er nog is.

Zondag heb ik er maar een lazy day van gemaakt. ’s Middags ben ik naar de markt geweest en verder heb ik eigenlijk niet veel gedaan. Maandag startte dan eindelijk mijn werkdag. Deze verliep iets anders dan gepland. Toen ik aankwam bij het kindertehuis was de manager er niet. Helaas was ik zelf ook niet bereikbaar want ik kon niet bellen. Uiteindelijk heb ik met de telefoon van 1 van de zusters gebeld en bleek de manager ziek te zijn. Ik zou opgehaald worden door Edem (hij is de oprichter van het kindertehuis) en mij naar de manager brengen. Hiervoor moest ik alleen teruglopen naar de compound. Daar aangekomen kwam er iets tussen, waardoor ik met Edem eerst iemand naar haar dorp heb teruggebracht, waarna we naar 2 Belgische meiden gingen die vanuit UNiTED stage lopen in een ziekenhuis en moesten we kwasten kopen. Hierna zijn we naar een dorpje op ongeveer 30 minuten rijden gegaan, waar we een jongeman hebben opgehaald om in Kpando een verzekeringspas voor hem te laten maken. En je begrijpt vermoedelijk al dat we de betreffende jongeman daarna weer terug moesten brengen. Te laat voor mijn lunch op de compound, maar ’s middags zag ik gelukkig de manager hier en ben ik dus maar met haar meegeweest. Een hele uitleg en rondleiding door de computer ging ik weer op weg naar het kindertehuis en heb ik ’s middags bij de tutoring and homework time gezeten en de kinderen hier en daar geholpen.

Dinsdag ben ik begonnen met de social reports. 1 van mijn taken is om deze te vernieuwen, wat betekent alle informatie updaten, observaties doen en dit beschrijven in de reports. Een uitdagende klus, maar wel super leuk om te doen. Ondertussen worden er allemaal klusjes aan mijn lijst toegevoegd, zoals de cijfers van de kinderen invoeren in de computer en dit in het archief plaatsen.

Nou, volgens mij heb ik nu wel genoeg gepraat. Volgende keer zal ik wat meer vertellen over het kindertehuis en mijn taken hier, maar de komende 3 maanden vermaak ik mij wel.

Liefs.